Zonne-raceauto
Autorijden kwam er ineens heel anders uit te zien toen Nederlandse studenten Nuna bouwden. Daarvoor gebruikten ze ruimtetechnologie, met als resultaat een auto die symbool staat voor de 21ste eeuw.
Nuna behaalde de eerste prijs in de World Solar Challenge van 2001, een race van 3010 kilometer dwars door Australië voor auto’s op zonne-energie. Daarbij brak de auto vier wereldrecords. Nuna legde de afstand af in 32 uur en 39 minuten, en noteerde een gemiddelde snelheid van 91 km/u. In 2003 werd er opnieuw gewonnen, en weer gingen alle records eraan.
De gestroomlijnde machine had een heleboel voordelen. Het buitenste omhulsel was gevormd om de luchtweerstand te verminderen en bestond uit plastics uit het ruimtetijdperk, waardoor de auto licht maar toch sterk was. Het grootste deel bestond uit koolstofvezel dat was versterkt met Kevlar, een materiaal dat ook in satellieten wordt gebruikt.
De auto was bedekt met zeer efficiënte zonnecellen die oorspronkelijk ontwikkeld waren voor satellieten als SMART-1, de maanverkenner van ESA. Verder was Nuna uitgerust met kleine onderdelen die ervoor zorgden dat de accu en zonnecellen steeds presteerden, zelfs in de schaduw of bij bewolkt weer. Die onderdeeltjes worden toegepast bij veel satellieten, zoals de Europese kometenjager Rosetta.
Laatst aangepast 12 oktober 2011
