Pagina123

Een boer beschermt zijn oogst van dit jaar op de markt in Ludhjana

Punjab staat bekend als de 'graanschuur van India', en miljoenen mensen zijn hier afhankelijk van landbouw. Maar sommige boeren denken dat de staat in een woestijn verandert.

Als je nu naar de velden in Punjab in Noord-West India kijkt, wijst alles op een perfecte idylle. Duizenden arbeiders, veelal uit Bengalen, oogsten het graan met kleine messen. En op de markten in de steden wachten grote bergen graan op kopers.

Punjab staat bekend als de graanschuur van India, en de hardwerkende Sikhs hebben de afgelopen 30 jaar voor een 'groene revolutie' in de primitieve landbouw van India gezorgd.

Maar achter de grote bergen graan zit een tikkende tijdbom verborgen die miljoenen mensen die van de landbouw leven, dreigt te beroven van hun bron van inkomsten.

De afgelopen jaren is het waterpeil in het gebied vele meters gezakt. De boeren moeten investeren in nieuwe, moderne pompen die steeds dieper de grond in gaan om water te vinden. Dat water is onmisbaar voor ze, als ze in de lente tarwe willen oogsten en in de herfst rijst.

Volgens de boeren is de daling van het waterpeil een gevolg van warmer weer in Punjab en van een moessonregen die later in het jaar komt met minder regen. In combinatie met het feit dat de boeren intensief gebruikmaken van het grondwater, is dat een cocktail die de staat in een woestijn zal veranderen, volgens de boeren.
 
 

	Bhagwaut Singh

De woestijn dreigt
 
De grote boeren Baljinder Singh en Bhagwaut Singh zijn twee van de boeren in Punjab die de efficiëntie van 'hun' landbouw met veel succes hebben verbeterd (op Indiase schaal). Maar het wordt steeds moeilijker voor ze om genoeg water te krijgen om hun velden te irrigeren.

Bhagwaut Singh heeft net ongeveer €1000 in een nieuwe diepwaterpomp geïnvesteerd. De oude pompen werkten niet meer effectief.

"Vroeger was het geen probleem om genoeg water te krijgen. Als deze trend doorzet komen we in de problemen," zegt hij.

Zijn collega Baljinder Singh is letterlijk bang dat de staat als woestijn zal eindigen. En hij draagt zelf aan het probleem bij.

"1200 jaar geleden was Rajasthan, niet ver van hier, een groene staat. Het is nu veranderd in een woestijn. En Punjab dreigt hetzelfde te overkomen, omdat het waterpeil blijft dalen. Als het water tot een bepaald niveau daalt, kunnen we hier geen gewassen meer telen en zal Punjab in een woestijn veranderen," aldus Baljinder Singh.

Tegelijkertijd begrijpt hij dat zijn manier van bebouwen ook voor een deel het probleem veroorzaakt.

"Vanwege de late komst van de moesson moeten we grondwater naar boven pompen, anders kunnen we de rijst niet op het juiste moment planten. Daardoor blijft het waterpeil dalen. Maar als we zouden stoppen met rijst telen, zouden we ons minder goed kunnen ontwikkelen. Het probleem is dat we met rijst meer verdienen dan met tarwe. Daarom blijven we doorgaan totdat er alternatieve gewassen zijn waarmee we evenveel kunnen verdienen," beseft Baljinder Singh.

Nu herinnert hij zich dat het waterpeil op zijn land is gedaald, van ongeveer drie meter tot dertien meter op dit moment. Het grootste deel van het inkomen van Baljinder Singh (ongeveer €5000 per jaar) komt van het telen van rijst. De Indiase regering is echter ook voor een deel verantwoordelijk. Het feit wil dat de regering in Delhi de prijzen voor rijst en tarwe vaststelt. En op dit moment verdienen de boeren 50 procent meer met rijst, dat in Punjab geen natuurlijk gewas is.

Daarom kunnen de boeren het zich niet veroorloven om het extra inkomen op te geven dat ze naast de tarwe verdienen met rijst.
 
 

Avtar Singh

Het land is verpand

Baljinder Singh heeft zo veel land, dat hij waarschijnlijk altijd zijn familie zal kunnen voeden. Maar de toekomst ziet er slechter uit voor de kleine boer Avtar Singh.

De 28-jarige boer onderhoudt zijn vrouw, zijn vier kinderen en zijn ouders met zijn kleine stukje grond. Hij reist regelmatig naar de kleine markt in het plaatsje Ahmedgarh, waar de boeren uit het gebied hun graan verkopen.

Hoewel de prijzen door de regering kunstmatig hoog worden gehouden, heeft Avtar Singh nog lang niet zoveel graan verkocht dat hij zijn schuldeisers tevreden kan stellen.

"Het wordt steeds moeilijker om rond te komen. De meeste kleine boeren zoals ik hebben een enorme schuld, en de grote boeren proberen ons land te kopen," vertelt Avtar Singh.

Het afgelopen jaar heeft Avtar Singh ongeveer €1000 van de bank geleend. Aangezien zijn inkomen van de rijstoogst van vorig jaar en de tarweoogst van dit jaar maar ongeveer €700 zal zijn, zit hij in de rode cijfers.

De bank heeft het land als onderpand. Als Avtar Singh zijn schuld niet kan afbetalen moet hij naar een van de particuliere pandjeshuizen gaan. Daar is de rente 30 procent, vertelt hij.

De tarweoogst is mislukt

Op de markt in Ahmedgarh willen de kleine boeren graag vertellen hoe slecht het gaat.

Dit jaar ligt de tarweoogst van Avtar Singh 25 procent onder het gemiddelde. Volgens Avtar Singh komt dat omdat het in maart uitzonderlijk warm was, zonder de normale regen.

Het dalende waterpeil zal ook gevolgen hebben voor de kleine boerderij van Avtar Singh. In vijftien jaar heeft hij niet één pomp gekocht om de velden mee te irrigeren. De pomp die hij nu heeft, houdt het nog maar een paar jaar vol. Daarna zal hij geen water meer kunnen oppompen. Maar in tegenstelling tot de grote boer Bhagwaut Singh, kan hij geen betere betalen.

"Ik denk dat ik binnen vijf of zes jaar moet stoppen en mijn land moet verkopen. Ik kan het me niet veroorloven om in een nieuwe pomp te investeren," aldus Avtar Singh.

Als Avtar Singh zijn land verkoopt, moet hij een baan nemen in de industrie of als landarbeider. In die situatie verdient hij maximaal €2 tot €2,5 per dag.

Als het zo doorgaat, wacht Avtar Singh hetzelfde lot als duizenden andere arme landarbeiders die handarbeid voor de rijke Sikhboeren doen.
 
 

	Water wordt van 10 meter diepte gehaald

De landarbeiders worden armer

Op de velden van Baljinder Singh werken de arbeiders hard om de grote boer en zijn familie van een goed inkomen te voorzien.

Kulwant en haar man Jeel Singh moeten met hun twee kinderen drie dagen werken - 10 uur per dag - om in totaal ongeveer €13 te verdienen. In werkelijkheid krijgt de familie geen geld, maar 150 kg tarwe per akker (4000 vierkante meter) die ze hebben geoogst. Als ze niet op het land zwoegen, werkt Jeel Singh als conciërge voor €1 per dag.

Op het nabijgelegen veld werkt een andere familie. Maar Surinder Pal en haar zus krijgen samen met hun kinderen maar ongeveer €10 – of 100 kg tarwe – voor drie dagen werk. En er zijn acht mensen van dat inkomen afhankelijk.

Ze hebben zelf geen land. Dus als ze niet voor de grote boeren aan het oogsten zijn, maken ze groenten schoon of doen ze ander werk dat ze kunnen krijgen. Hun mannen oogsten niet, omdat ze werken als timmerman of conciërge en ongeveer €1 per dag verdienen.

Maar voor de arme landarbeiders is het een probleem om genoeg geld te verdienen, vertelt Surinder Pal. En hoewel ze een bescheiden salaris verdienen, kunnen ook zij verliezen als de landbouw in Punjab en India als geheel afneemt.

“Alles is erg duur, dus we hebben niet genoeg geld. En als het slecht weer is kunnen we niet oogsten, dus dan krijgen we geen geld. Daarom moeten we soms honger lijden,” vertelt Surinder Pal.

Migrantenarbeiders

Ook migrantenarbeiders uit andere delen van India zwoegen op de velden van de grote boeren.

Een van hen is Raghu Urao, 40 jaar oud. Hij komt uit Bihar waar hij met zijn vrouw en vier kinderen woont. Hoewel hij elk jaar ongeveer zes maanden in Punjab werkt, kan hij niet met zijn familie hierheen verhuizen.

"Ik heb geen huis in Punjab. Daarom kan ik hier niet met mijn familie naartoe komen. Thuis in Bihar zijn de meeste mensen arm, en ik heb er geen baan. Daarom reis ik hierheen om met de oogst te helpen. Ik verdien €2,5 per dag,” vertelt de kleine, geharde arbeider.

Maar hij moet wonen in een hut van negen vierkante meter, waar hij de kamer deelt met zes of zeven andere arbeiders en een grote waterpomp. De vloer, die als slaapplaats en als keuken wordt gebruikt, ligt vol met lege bussen van verschillende soorten pesticiden en onkruidverdelgers.
 
 

Pagina123