Regenboogkomeet met een hart van spons
Een doordringbaar hart met een verharde buitenkant – de rustplaats van Rosetta’s lander op Comet 67P/Churyumov-Gerasimenko onthult meer over de binnenkant van de 'badeend' rondom de zon.
Een recente studie suggereert dat de binnenkant van de komeet poreuzer is dan het materiaal nabij het oppervlak. De resultaten bevestigen dat zonnestraling het oppervlak van de komeet aanzienlijk verandert als deze door de ruimte reist tussen de banen van Jupiter en de Aarde. De hitte van de Zon leidt tot een uitwerping en vervolgens tot het terugvallen van materiaal.
Locatie, locatie, locatie. Dat was het belangrijkste voor het radarinstrument op het Rosetta-ruimtevaartuig en de Philae-lander, die ontworpen was om de kern van de komeet te onderzoeken. Het CONSERT-experiment bestond uit twee antennes die precieze signalen naar elkaar stuurden. Maar toen Philae verdween bij de landing in november 2014, moesten wetenschappers werken met geschatte waarden.
Philae heeft meer dan twee dagen aan de oppervlakte gewerkt - 63 uur, om precies te zijn.
“Het is ons gelukt om het gebied te definiëren waar de lander zich bevond met een marge van ongeveer 150 m. De echte landingsplaats bevond zich in dit gebied,” legt Wlodek Kofman uit, emeritus hoofdonderzoeker van CONSERT.
Het duurde bijna twee jaar om te bepalen waar Philae was. In september 2016 werd de exacte positie van Philae verkregen binnen het door CONSERT geïdentificeerde gebied.
Precieze 3D-modellen van de komeet met Philae in beeld “hebben ons de mogelijkheid gegeven om de metingen opnieuw te bekijken en onze analyse van de binnenkant te verbeteren,” zegt Wlodek.
De figuur toont het signaal dat het CONSERT instrument van Philae, op het oppervlak van de komeet, verbindt met het signaal van de Rosetta-orbiter. Het waaiervormige aspect is het resultaat van de beweging van Rosetta langs de eigen baan, waarbij de kleuren de afzonderlijke signaalbanen markeren naarmate de baan evolueert.
De afbeelding hieronder toont de signalen in meer detail, die zich binnenin de komeet verspreiden van Philae naar de punten vanwaar deze de komeet verlaten naar de orbiter. De kromming is het resultaat van de projectie van de banen op het hobbelige oppervlak van de komeet.
De blauwere kleur geeft meer ondiepe banen aan (slechts enkele centimeters), terwijl de rodere tinten aangeven waar de signalen onder 100 m diepte doordrongen.
De tijd die het signaal nodig heeft om zich tussen de twee radars te verplaatsen, biedt inzicht in de kern van de komeet, zoals de poreusheid en de samenstelling. Het team ontdekte dat de stralen zich met verschillende snelheden verspreiden, wat duidt op verschillende dichtheden binnen de komeet.
De discussie loopt nog steeds, maar Wlodek is van mening dat “dit sterk suggereert dat het minder dichte interieur zijn ongerepte natuur heeft behouden.” Bekend als de meest primitieve objecten in onze kosmische buurt, zouden kometen, diep van binnen, waardevolle aanwijzingen kunnen bevatten over de vorming van ons zonnestelsel.
Meer over deze paper: The interior of Comet 67P/C-G; revisiting CONSERT results with the exact position of the Philae lander
Meer over Rosetta hier.