Poznaj ESA

Czym jest ESA?

Europejska Agencja Kosmiczna (European Space Agency, ESA) została utworzona na mocy Konwencji podpisanej w Paryżu 30 maja 1975 roku. Jest organizacją międzyrządową. Jej zadaniem jest realizacja wspólnego, europejskiego programu badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej. Agencja wspiera również rozwój nowoczesnego i konkurencyjnego przemysłu w państwach członkowskich. 

W skład ESA wchodzi 22 państw członkowskich: Austria, Belgia, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Irlandia, Luksemburg, Niderlandy, Niemcy, Norwegia, Polska (od listopada 2012 r.), Portugalia, Rumunia, Szwajcaria, Szwecja, Wielka Brytania, Węgry i Włochy. Na podstawie osobnej umowy w pracach ESA uczestniczy również Kanada.

Gdzie znajduje się ESA?

Centrala ESA mieści się w Paryżu we Francji, ale Agencja funkcjonuje w kilku siedzibach, w których ulokowane są oddziały ESA. Każdy oddział ma odrębny zakres działania:

•EAC, European Astronaut Centre - Europejskie Centrum Astronautów w Kolonii w Niemczech;
•ESAC, European Space Astronomy Centre - Europejskie Centrum Astronomiczne w Villanueva de la Canada, w Madrycie w Hiszpanii;
•ESOC, European Space Operations Centre - Europejskie Centrum Operacji Kosmicznych w Darmstadt, w Niemczech;
•ESRIN, ESA Centre for Earth Observation - Europejskie Centrum Obserwacji Ziemi we Frascati, niedaleko Rzymu, we Włoszech;
•ESTEC, European Space Research and Technology Centre - Europejskie Centrum Badań i Technologii Kosmicznych, w Noordwijk, w Holandii;
•ECSAT, European Centre for Space Applications and Telecommunications – Europejskie Centrum Aplikacji Kosmicznych i Telekomunikacji w Harwell, Oxfordshire w Wielkiej Brytanii.

Agencja dysponuje również wieloma stacjami naziemnymi, biurami i placówkami na terenie Unii Europejskiej, m.in. we Francji (Toulouse, Lex Mureaux, Evry, Cannes), w Niemczech (Kolonia, Oberpfaffenhofen), w Hiszpanii (Cebreros, Maspalomas, Madryt, Valencia, Barcelona), w Belgii (Bruksela, Redu), Szwecji (Kiruna). Placówki ESA znajdują się także w innych państwach europejskich, np. w Szwajcarii (Genewa), jak również poza kontynentem europejskim np. w Stanach Zjednoczonych (Waszyngton, Houston, Greenbelt, Baltimore, Pasadena), Rosji (Moskwa) oraz w Gujanie Francuskiej (kosmodrom w Kourou). 

Co robi ESA?

Zadaniem ESA jest przygotowanie i wdrażanie europejskiego programu kosmicznego. Programy ESA są tak zaprojektowane, aby dowiedzieć się jak najwięcej o Ziemi, jej bezpośrednim otoczeniu, przestrzeni naszego Układu Słonecznego i wszechświata. Służą one także do rozwoju technologii i usług satelitarnych oraz wspierania europejskiego przemysłu. ESA ściśle współpracuje z organizacjami kosmicznymi poza Europą.

Celem Agencji jest zapewnianie i promowanie, wyłącznie dla celów pokojowych, współpracy pomiędzy państwami europejskimi w zakresie badań i rozwoju technologii kosmicznych oraz ich wykorzystania dla celów naukowych i tworzenia systemów operacyjnych, m.in poprzez.: 

• opracowywanie i wdrażanie długoterminowej europejskiej polityki kosmicznej,
• wypracowywanie zaleceń dotyczących celów działalności kosmicznej,
• koordynowanie polityk kosmicznych państw, w tym w odniesieniu do innych państwowych i międzynarodowych organizacji i instytucji,
• prowadzenie działalności naukowo-badawczej i eksploracyjnej w przestrzeni kosmicznej,
• koordynowanie europejskiego programu kosmicznego z programami narodowymi,
• włączanie programów narodowych w program europejski, zwłaszcza w kwestii rozwoju satelitów użytkowych,
• wypracowywanie i wprowadzanie w życie polityki przemysłowej w sektorze kosmicznym w zakresie własnych programów,
• wypracowywanie zaleceń dotyczących spójnej polityki państw członkowskich w tej dziedzinie.

ESA realizuje dwa rodzaje programów:

• programy obowiązkowe - w których wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane do uczestnictwa. Są one finansowane ze składek państw członkowskich (ich wielkość jest proporcjonalna do dochodu narodowego poszczególnych państw). Programy te obejmują m. in. badania przestrzeni kosmicznej oraz budowę i wykorzystanie sprzętu służącego takim badaniom, programy naukowe – fizyka układu słonecznego, astronomia i fizyka podstawowa, badania technologiczne, programy edukacyjne, a pośrednictwo w przepływie informacji o programach kosmicznych państw.

• programy opcjonalne – finansowane tylko przez państwa w nich uczestniczące. Udział poszczególnych krajów jest ustalany w drodze negocjacji odrębnie dla każdego programu. Ich zakres nie jest określony w sposób wyczerpujący. Zalicza się tu między innymi budowę europejskiej rakiety nośnej, loty załogowe, robotykę i programy służące użytkowym zastosowaniom technik kosmicznych (telekomunikacja, obserwacja Ziemi, czy nawigacja satelitarna).