Meer over Mir - Feiten en geschiedenis

Wat is Mir?

Mir (Russisch voor 'vrede') is het langst werkende ruimtestation tot nu toe. Het centrale deel van de Mir wordt gevormd door een module waarin de astronauten wonen en werken. Daaraan zijn gekoppeld de modules Kvant, Kristall, Kvant-2, Spectr en Priroda. Sinds 27 januari dit jaar is aan de Mir ook nog een Progress M vrachtschip gekoppeld. Door vuurstoten met de motor van dit vrachtschip moet de Mir gecontroleerd terugkeren in de dampkring.

Van wie is de Mir?

Mir valt onder verantwoordelijkheid van de Russisch lucht- en ruimtevaartorganisatie Rosaviakosmos en wordt in bedrijf gehouden door RSC Energia. Hoewel het een Russisch ruimtestation is, bood de Mir ook gastvrijheid aan bezoekers van andere landen.

Hoe groot is de Mir?

Mir meet 33 m (Progress M-vrachtship - Kvant 1 - centrale module - Soyuz TM) x 31 m (Priroda - Kristall - koppelingsmodule) x 27.5 m (Kvant 2 - Spektr). The centrale module is ongeveer 13 m lang en 4 m in diameter, dus iets groter dan het compartiment van een trein. Aan de Mir zijn verschillende grote zonnepanelen bevestigd voor de energievoorziening.

Hoe zwaar is de Mir?

Mir heeft een massa van 130 tot 140 ton (130.000-140.000 kg). Dat is ongeveer de helft van een Boeing 747 jumbojet.

Wat betekende de Mir?

De bedoeling van de Mir was het bevorderen van onze kennis over een langdurig verblijf in de ruimte. Die kennis werd vergaard door de internationale bemanningen van de Mir (waaronder Westeuropese en ESA-astronauten) en gebruikt bij de voorbereiding van het internationale ruimtestation (International Space Station, of ISS).

In totaal zijn 105 kosmonauten en astronauten (waarvan 82 niet-Russen van 11 verschillende nationaliteiten) aan boord geweest van de Mir. Onder hen bevonden zich de Westeuropese astronauten Jean-Loup Chretien (1988, Frankrijk), Helen Sharman (1991, Groot-Brittannië), Franz Viehböch (1991, Oostenrijk), Klaus-Dietrich Flade (1992, Duitsland), Michel Tognini (1992, Frankrijk), Jean-Pierre Haigneré (1993, Frankrijk en 1999, Frankrijk/ESA), Ulf Merbold (1994, Duitsland/ESA), Thomas Reiter (1995, Duitsland/ESA), Claudie André-Deshays (1996, Frankrijk), Reinhold Ewald (1997, Duitsland) en Leopold Eyharts (1998, Frankrijk).

Wanneer is de Mir gelanceerd?

De centrale leefmodule van Mir werd op 20 februari 1986 gelanceerd. Achtereenvolgens gingen daarna de ruimte in: Kvant 1 (maart 1987), Kvant 2 (november 1989), Kristall (mei 1990), Spektr (mei 1995) en Priroda (april 1996).

Waar is de Mir van gemaakt; zijn er gevaarlijke materialen in verwerkt?

Mir is gemaakt uit materialen waarvan ook vliegetuigen zijn gemaakt. Dus merendeels lichtgewicht structuren en aluminium. Het grootste deel hiervan verbrandt tijdens de terugkeer in de atmosfeer. Het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft recentelijk bevestigd dat er geen gevaarlijke materialen aan boord zijn. Mir maakt geen gebruik van kernenergie. Ook bevat het ruimtestation geen biologische of chemisch gevaarlijke materialen.

Wat gebeurde er met Salyut 7, het ruimtestation dat voorafging aan MIR?

Salyut 7, de voorganger van MIR, was in augustus 1982 gelanceerd en keerde in februari 1991 naar de aarde terug. Salyut 7 had een massa van 40 ton en was 26 m lang. Omdat Salyut 7 niet meer te besturen was, kwam het ongecontroleerd naar beneden. Het Russische vluchtleidingscentrum rapporteerde dat het ruimtestation boven Argentinië in de dampkring terugkeerde. Drie stukken van een meter grootte overleefden het en kwamen in onbewoonde gebieden op aarde neer. Hetzelfde gebeurde met het Amerikaanse ruimtestation Skylab, dat in 1979 in de dampkring terugkeerde. Brokstukken van Skylab kwamen terecht in de Indische Oceaan en in de woestijn van Australië.

De terugval van de Mir is volkomen verschillend. Er is nu sprake van een gecontroleerde terugval. In tegenstelling tot de Salyut 7 en Skylab is er nu de mogelijkheid het ruimtestation tot een bepaalde hoogte te "sturen". Ook kan de hoek van binnendringing in de dampkring op 1° worden gebracht, zodat zoveel mogelijk van het station verbrandt. Door de keuze van die hoek wordt ook de "footprint", het gebied waar eventuele restanten terecht komen, beperkt. Het gedrag van de Mir en de daaraan gekoppelde Progress kan daardoor nauwkeurig worden voorspeld.

Last update: 5 March 2001